How a Filipino family struggles to put food on the table...that was kalam an i witness documentary i saw last night. Mahirap pala talagang maging mahirap. Hindi ko pa naranasang kumain ng kanin lang na walang ulam kundi asin. Sabi ng reporter kapag gutom ka ito ay masarap din. Pano naman naman ang lasa non? Nakasanayan ko na sa lamesa naming maraming pagpipiliang pwedeng kainin. hindi naman kami mayaman ngunit sadyang sapat ang naiuuwing pera ng mga magulang namin. hindi ako nasanay kumain ng tirang ulam kanina gusto ko iba. gusto ko bagong ulam. gusto ko bagong luto. kasi ganito ako mareklamo...maarte...
sadyang hindi yata talaga bukas ang isip ko sa reyalidad. hindi ko alam na pwedeng mangyaring walang pagkain sa ibabaw ng lamesa o kahit tira man lang sa kaldero. ganyan ang estorya kagabi ng isang mag-anak na nakatira sa coastal area ng pilipinas kung saan naitala ang may pinaka maraming bilang ng malnutrition. kailangan pang makilabada, kumuha ng pang-gatong, humingi o humiram sa kapitbahay para mairaos lang ang isang buong araw. Hindi pinalad makapagtapos ng pag-aaral ang mag-asawang may sampung anak sa istorya kagabi. Grade 3 lang ang inabot at kadalasang tumitigil pa sa pagpasok sa eskwela ang ina noon. hindi sya marunong bumasa. She looked older than her age. Her face and arms seemed far too thin maybe because there isn't enough food for everyone, and i guess often times she and her husband eats last. sabi nya pa, gusto nya lang makakain ng dalawang beses sa isang araw ang mga anak nya. Their family income is derived from catching crabs. aboard on their boat early in the morning the father and her daughter will be off shore to look for the nets they throw on the sea if it has crab unfortunately on that day they only catch one small crab. they got no choice but to sell the crab for five pesos and went home nothing. aside from catching crabs, they used to gather firewoods that they sell among other households. the reporter go with them and cut woods for two hours they get enough and was sold for forty-five pesos. It was after 12 p.m. and the family had not eaten since breakfast -. Life is really hard with them but for sure on that day they will have something for lunch.
naabutan nilang umuwi na ng bahay galing sa eskwela yong ibang bata dahil pinauwi ng teacher para makakain. yong isa masakit ang tyan ngunit dahil malaki na sya humanap sya ng mga shell sa dalampasigan niluto at humingi ng saging at bigas sa kanilang tyang. Among other children i was fond of tomas for he eats anything. His belly is bloated, most likely caused by intestinal worms, and his legs are desperately thin. he doesnt complain but he said he wanted to be a fisherman so they will have more fish on their table. Bryan and her sister is suffering from asthma. All he wanted is coffee for breakfast. I am sad that I am not feeding my family well their father said. "What gives me courage is that I think one day all this suffering will be over, "That helps me keep fighting. I know one day my kids will grow up and help feed our family."
Their oldest child, a 20-year-old daughter, is in school in a large town nearby. The younger boys are still in school, too. But the parents pulled their 17-year-old daughter, out of school to help her mother around the home. "I believe is it just as important for girls to go to school. "The problem is we don't have the means...sabi pa nila.
means...the means....ano nga ba ang sagot sa kahirapan nila. bakit sila mahirap kong nagtatrabaho naman sila? dahil ba sa marami silang anak? hindi pa ba sapat ang kinikita nilang mag-asawa bakit lugaw lang at asin ang nasa hapag kainan nila. swerte na minsan dahil libre sa kapitbahay ang dahon ng malungay. pero di tulad saamin napansin ko lang wala silang mga pananim sa kanilang bakuran dahil kahit dahon ng gabi o kaya'y dahon ng kamote pwede naman silang magtanim pero wala. pero ano ang kailangang gawin para tuldukan ito? kong gutom ka demoralize ka dahil kumakalam ang sikmura mo at gusto mong kumain ngunit wala kang perang pambili. hanga lang ako sa mag-asawa kagabi dahil sa kahit na anong hirap ng buhay ay hindi kailanman sila nagnakaw para maipakain sa kanilang pamilya at sa mga bata na hindi naghahanap ng kung ano. tunay ngang walang kakayaning gawin ang mga kapos dahil marunong silang magtyaga at hindi mareklamo. katangiang wala ako o kahit ang kapatid ko. kailan kaya ako magbabago...yan ang tanong ko kagabi? kaya ko kayang kumain ng lugaw na may asin? kaya ko kayang walang kape katulad ni bryan na nais nya lamang ay kape sa umaga? oo kaya kong kumain ng talbos ng kamote pero ni minsan hindi ko pa nagawang tumikim nito.
iniisip ko naman minsan na pano kong nagkapalit kami ng kapalaran? kasing tyaga din kaya ako nila? kasing husay ko din ba sila? hindi ko sinasadyang maging maarte alam ko yon pero bakit ko kakainin ang ayaw ko at yon ang gusto kong mabago.... sa lugar kong saan ako nakatira walang kahalintulad ni isa man lang si tomas o kaya si bryan o kaya yong mag-asawa.lugar kong saan malayong malayo sa kanila. kong siguro ang paligid nina tomas ay tulad ng saakin may subsidy sa pagkain, may padalang pagkain, may libreng school, may perang pinapadala, malaki ang sweldo ng mama at papa nya malamang hindi magugutom at hindi iiyak si bryan dahil wala syang kape. hindi na siguro sila kakain ng lugaw na may asin.
i just hope that today they will catch more crabs and get a lot of firewoods so that they will have more for lunch. god bless their family. happy 12 years i-witness!
No comments:
Post a Comment