Killua: Santa Claus...kasali ba ako sa list mo ngayong pasko?
this is my brother and santa way back 2007 :)
Santa Claus: Sige...i got to check on my dbase of whose good and bad this year...have you been good through out the year killua?
Killua.....is it too late to negotiate?
Santa Claus: have to think of it....what you want for christmas?
Killua...Santa, you know what i really wanted and i do I know I wasn't a good person this year but I didn't kill anyone either and you know how bad I wanted to... that should count for something right?
Santa Claus: Still....i need to check it out...
killua.....geeeeezzzzzzzzzzzzzz
when i was a kid and i guess until now...i do believe there is a real santa claus! nakikipag-away pa ako non sa mga kaklase kong lalaki dahil hindi sila naniniwala kay santa. They said...there's no real santa claus...its our mom and dad who wrapped those things and put them under the chirstmas tree. Lalong hindi ako naniwala ng sabihin ng yaya na wala si mommy mo ang santa claus...Pag christmas alam kong dadaan sa chimney si santa claus. siguro dahil yon sa disney channel o kaya sa cartoon network kaya ako naniwala na mayron talaga and my mind havent change and still believing there is a real santa claus. Pag sinasabi ng mga kaklase ko na wala talaga sinasabi ko na baka makulit ka o you've been bad kaya di dumadaan si santa sainyo :)
Honestly...i miss santa's usual present for me. Matagal na akong hindi isinasali ni santa claus sa list nya kahit napakabaha ng wish list ko that was when i finished school and got my first job. nawala na lang syang bigla at di na sya dumadaan sa chimney. Buti pa si lao parati syang kasali sa list ni santa until now. i write a letter to santa three years ago i asked him why a sudden change. have i done wrong...he reply via email you've been good i know but i laid off rudolf and dancer and even prancer too because they got drunk all way back here and i asked them why the heck....they answered it was killua who made us drink she said it was ice tea but then it wasnt.... have you been really good killua? i reply him back....i can explain everything santa...i have no idea how it happened...:))
and then last year i send him my wish list thru email and he replied...instead of asking for things this christmas, start by saying thanks for the things you already have! oh my....nakalimutan mo na ako talaga.
haysss....pinagalitan ako ni mom...kulang na daw ang oras ko sa bahay namin. sige nga e-review nga natin kong kailan nga ba ang pinakahuling araw ng magkita kita kami nina sabado at lingo....
nagsimula sa pasabi-sabi ng kailan nyo aayusin ang christmas tree malapit ng mag pasko dapat mayron na noong nagsawa sya sa pagtingin sa fully loaded kong planner at pagsabi sa akin na wala ka na namang sabado at lingo ngayong october....bakit hindi ka nagrereklamo? ano ba yang office nyo...wala na bang ibang tao dyan? kailan ka mag gogrocery? pilit ko man sabihin sa kanyang iba na ngayon mom nag bago na ang schedule sa office at di na uso ang holiday sa panahon ngayon nagkibit balikat lang ako at dumiritso sa pag impake dahil na ka book ako sa diliman para sa school. hangang matapos ang october at nag november na. late na ako nakauwi para sa all souls day dahil masyadong maraming assignment sa school at maraming project proposals na ginagawa sa office....sabi nya lang sa call ay pasalubong ko at magagandang flowers para ki papa at ate mo. wala naman syang sinabi na ano ba yan. siguro ng araw na yon ay happy mode sya kasi nautusan ko si lao mag grocery...
biglaan ang pagbabago ng schedule ko sa UP at sa office at sa training at sa mga speaking engagement ng big boss sa manila. walong beses akong pabalik balik ng manila sa loob ng isang buwan hangang sa sinabi nyang wala pa din tayong christmas tree november na...yong mga kapitbahay natin may christmas tree na tayo na lang yata ang walang christmas tree. na save ang galit dahil nag birthday si lao at na kumpleto kaming tatlo sa shakeys monster meal. pero tulad ng october wala pa ding lingo at sabadong naganap sa mga oras na yon. ibig sabihin 60 days na deritsohang trabaho ang naganap.
ito na ang ayos ng christmas tree ngayong umaga.
ngayon ay december 13 na. ibig sabihin nyan ay labing tatlong araw na namang diretsohang pagtatrabaho ang nagaganap. wala pa ding weekend at puro lang lunes ang araw sa kalendaryo ko. at kahapon bago ako pumunta sa sibobo nakatikim na ako ng matinding galit.... hindi lang isa...kundi dalawa sila....una si lao...ito ang dialogue....ki.....wala pa tayong list for chirstmas...bakit di pa tayo nag lilista para sa grocery...pamilya na muna kaya... matagal ng walang sabado at lingo...sabi mo sasamahan mo ako sa dentist...bakit parating puro na lang promise....di naman natutupad...bakit parang hindi christmas sa bahay natin... si mom naman ay ganito...aalis ka na naman..hindi mo ba alam na kailangan mong magsimba...matagal ka ng hindi nakakasama sa pag simba. nagsisimba ka nga tuwing wednesday lang....lingo...lingo anak ang pag simba...lingo ang pahinga.....at ang christmas tree...itapon na ang christmas tree...malalaman mo na lang december 28 na tapos na ang christmas. at ngayon di mo ba alam ngayon? araw ito ng pag-ka aksidente nyo ni papa mo...kailan ka titino addy...kailan ka titigil...mag resign ka na nga sa work mo....tignan mo ang kulay mo....malayo na sa dati mong kulay....blah....blah...blahhh.....valentine na lang wala pa din tayong christmas tree.... yan ang mga litanya sa umagang kay ganda!
ako yan :)
kaya umuwi ako ng maaga....bumili ng mga kakailanganin para sa christmas tree....binawasan ng kunti ang layers nito...nag polish din ako ng floor kaya makintab na...pinalitan ang ibang christmas lights dahil sira ng iba...nilagay ang mga christmas balls at toys....nagsisimula na din sa christmas list...sinamahan ko na din sai lao sa dentist hays nakakapagud man ang isang buong magdamag na walang tulugan para pagbayaran ang araw sa pamilya na isinilbi ko sa iba fulfilling ito dahil sa wakas mayron na kaming christmas tree....tuloy na ang christmas....
Huling araw na namin ngayon para sa pinakahuling CDBRM training ni papa EU ngayong taon sa barangay Sibobo. Hindi naman nakakapagud ang training dahil sama-sama ulit ang team. Isa ako ulit sa mga facilitator para dito at tulad ng dati sa pangalawang pagkakataon sa akin ulit nakaatang ang disaster Risk management basic concept. Sa nakikita nyong larawan talagang ganyan ang pag conduct ng CBDRM Training. Hindi advisable ang pag gamit ng multimedia dito kaya drawing at sulat ever ang nagaganap. Salamat na lang dahil mula ng magsimula ako sa dagdag na gawaing ito naisulat na sa kartolina na ang mga topics.
standing infront of the young
ito ang topic ko :)
Masasabi kong nawiwili ako sa ganitong gawain. Nakikihalubilo sa komunidad, nakikinig sa ibang mga nagdidiscus sa unahan. Natuto ako sa mga tao at sa kapwa ko facilitator at higit sa lahat na share ko yong mga natutunan ko sa training. Hindi ko naiiwasan syempre ang hindi mangulit sa likuran lalo na kong inaantok na ako. Hindi na ako si killua nyan kong walang kulitan na magaganap. Ang pinaka una kong pag facilitate ay nangyari don sa barangay bonot sta. rosa tatlong araw pakatapos kong magsanay nito lamang nobyembre . Pang tatlong coastal barangay na ito sa bayan ng calabanga kong saan sinasabing bulnerable ang buong kumonidad dahil ang mga bahay ng tao ay nakatirik malapit sa dagat.
Kalimitan sa mga komunidad na napuntahan ko na para mag facilitate sa training ay pawang lugar ng mahihirap. Ang bahay ay yari sa light materials. Maraming members sa isang pamilya. Minsan tulad ng sa Sabang mayron isang pamilya na may twelve na anak. Nakakalungkot isipin pero yon ang kulang sa akin. Naturingan akong isang taga calabanga pero hindi ko alam na may pamilya dito na ganon karami ang myembro. Naiisip ko pano ang pag kain nila ng sabay sabay sapat ba ito o kaya pano sila natutulog sa maliit na bahay? Hindi ako lumaki sa calabanga yon ang pinakadahilan kong kaya hindi bukas ang aking kamalayan sa social at economic condition ng komunidad.
ako yan....ang saya dito
Oo ngat nasa calabanga na ako ngayon nagtatrabaho at nakatira pero ni minsan ay di ko naranasan makihalubilo man lang o pumunta sa barangay. Swerte nga ako ng minsan sinama ako ni ate sindhy sa punta tarawal at don sa balatasan. Kasali nga ako sa planning department pero mas priority namin kong pano at ano ang mga plans and programs na kailangang ipatupad. Busy din kami sa meetings at trainings at pag gawa ng mga project proposals. Yon ang buhay ko. Pasok sa office…siguraduhing online ang network. Gumagana ang ecenter at may wifi sa lobby… pag ok na ang network….gawa ng proposals…kausapin ang mga dapat kausapin…paghusayin ang report na isasubmit sa mga funder…gumawa ng feasibility study… maghanap ng pwedeng maging donor at maki link sa ibat ibang national agencies, mag collate ng mga accomplishment report ng bawat departamento. Kong baga sa kalawakan kami ang center ng solar system.
si ate elsa...fire officer sya CF din katulad ko.
Nong nag aaral pa ako sa malayong lugar ni minsan hindi pumasok sa isip ko ang salitang vulnerability at risk ng isang komunidad. Yon ay dahil pawang mayayaman ang mga taong nasa paligid ko. Minsan nagka hurricane oo pero pagkagising ko sa umaga balik sa dati yong community ang nagbago lang ay yong hitsura ng mga puno at halaman na nawalan ng dahon at nabalatan tapos yong bahay naman na nasira ay inayos agad so balik sa normal at wala naman don pakialaman sa buhay at bahay ng bawat isa ang importante sa kanila ay may pera at may insurance na mag aayos at sasagot sa danyos perwesyos na dala ng isang kalamidad. Samantalang ngayon dito sa calabanga….tama nga talaga si kuya mc ng sinabi nyang wow nagbabago na ang perception ko sa buhay kaya di na ako bata. Dito kailangan pag-aralan ang lahat ng bagay. Kailangang bukas ang isip parati sa maaring mangyari. Mga bagay na di ko naman pinapakialaman tapos ngayon ay inaalam ko na. kong dati ang sinasabi ko ay e ano ngayon at wala akong paki-alam ngayon tila malaki na nga daw ang ipinagbago ko.
si kuya jude..SB member CF din :)
Nagsimula ang change of perception ko sa mga bagay bagay tungkol sa kumunidad at kalagayang panlipunan ng minsang pinakuha ako ni tita norms na kasalukuyang boss ko ng larawan sa isang community drill. Sabi ko nga non bakit may drill…kaartehan lang yata ito. Di naman ako mahilig magbasa non ng climate change pero napapanood ko na ito dati pa sa iwitness at sa the correspondents sa tv. Tapos may pinasagutan ang tawag pala sakin non ay observer. Tapos naging curios ako. So nagbasa na ako tapos nanood at nagsubaybay sa mga webisode at episode sa tv patungkol sa disaster. Tapos pumasok na ang gawad kalasag yon mas nahasa at kinaharap ko at mas naintindihan ko na ang buong konsepto. Hangang sa marami ng drills at trainings akong nadaluhan. Sa makatuwid masasabi kong malaki ang impluwensya ng drills sa pagbabago ng perception ko. Dati pakuha-kuha lang ako ng picture tapos pasagot sagot sa mga tanong na pang observer pakatapos kong kumuha ng larawan ilalagay ko na sa CD tapos lalagyan na ng label gagawa ng report isasubmit ki boss tapos kong may pag gagamitan ng larawan mag papaalam sa mga tauhan ni papa EU na gagamitin ko ito tapos akalain mong ngayon isa na kong community facilitator ay inatasan na magdiscuss ng DRM basic concept. Sabi ni lao ay wala sa katauhan pero nagagampanan ko naman sabi nila. At di lang pala yon sa pagsama-sama ko naman sa bundok kong saan naroroon ang mga mais na tanim nina kuya nakahalubilo ko rin ang mga obrero. Kadalasan isang buong pamilya o pami-pamilya ang inuupahan para magtanim ng mais. Kadalasan mga bata na nakikilaro sa psp at masayang nagpapakuha ng larawan kasama ng mga sako at pinagbalatan ng mais.
si kagawad empoy ito :)
Alam kong napakalayo ng konsepto ng disaster risk management sa information technology at robotics. Pero di mo ba naiisip na pwedeng mag connect ang dalawa? Kong ang mga elanguage ay may concept ang drm ay may concept din at malapit lang ang meaning nila try mo…. Sa DRM walang sabado at lingo sa office lahat ng araw ay lunes lang at wala ng iba.
Ay teka ka nakakahalata na ako. Mukhang marami na akong naishare….maliligo na ako dahil malelate na ako baka dumaan na ang service.
its christmas! at pag christmas maraming toys and gifts na pinapabili si mom...ilan taon ko na ding nakakasanayan ito at kinalakihan as in malaking malaki. Uso sa amin si santa claus minsan nga ilang beses syang bumabalik sa bahay namin. kong bibilangin ang mga toys na pinabili nya para samin ni lao malamang mayaman na mayaman na ang wallet ko...oy kuya sira na ang wallet ko nakasama kasi sa washing machine...sa lahat ng robots dahil robot lang naman ang hinihingi ko sa kanya si bumblebee lang ang paborito ko. kaya lang ngayong taon may pagbabagong magaganap. wala daw toys para samin ni lao ngayong pasko at ang masaklap pinapa baba na ni mama mula sa ceiling ng bahay ang mga laruang nakasako at kasama sa nakasako si bumblebee. pinasako nya ang mga bagay bagay na magpapaalala ki topher at lahat ng toys na binili ni papa para sa akin dahil mula ng namaalam sila masyado daw masakit makita ang mga bagay na may kaugnayan sa dalawa. kaya pinababa na ibibigay kasi sa school don sa malapit sa min para sa chirstmas giving daw sa charity. nalulungkot ako hindi dahil mauubos ang toys....nalulungkot ako dahil baka o tiyak na isasama ni mom si bumblebee dahil hindi na bagay sa akin at kaya ko daw bumili kahit apat na bumblebee pero mahal na mahal namin nina topher si bumblebee. para ding sa commercial ang nangyayari sabi nya may mga batang mapapasaya ng mga toys mo.
noong nasa senior high school pa ako gustong gusto ko pag ber season na dahil mahaba ang winter recess sa school matagal din ang bakasyon ni mom at ni papa sa office kaya matagal kaming magsasama -sama syempre at tuwang tuwa kami ni topher pag may ticket na pabalik ng bahay. dahil sa bahay na maraming magagandang toys at may mom at papa nararamdaman kong bata pa rin ako.
kaya ang wish ko ki santa sana ngayong pasko wag na ni mom ipasama si bumblebee sa charity box.
I don’t know where to begin…I know it’s been awhile since my last post…I ask myself if I am ready to share and let the world know what I am up to…I didn’t find the answer within me and so I am writing this now? To start with… things weren’t that good as before. The killua you once know has long gone. Here, I don’t need to race against the elevator or look for a cab to be at the office on time. I don’t need to spend thousand bucks for a plane ticket to get home. Here, I just need six pesos then I am home. There are things, major things in my life made their major transformations too. I am out of money now. But the robots are still there. I work for my own and I don’t ask for mom’s or kuya’s or ate’s help anymore. I can stand on my feet now.
I resigned to the world where I once get satisfaction that drives me to a habit of spending everything I have and everything I got…the world where I don’t know if the stars go blue or thus the moon shine or where the sun set….the world where I don’t know where the north is. Quitting it means giving up the pleasure of traveling for free…the overnight stuffs….a big salary…the big boss…quitting from the big boss is the best accomplishment I have ever had. Now I learned to accept and be contented of what the government could give me. Yes I am a certified first grade government employee now… Though I am not having that free San Francisco trip for now I am still traveling north and south for free too while state visit are at my own expense. My workplace had shift from the 30th floor and now to the ground floor….Before I can always have my coffee for free of any flavor…now I need to buy my own coffee or bring our house coffee instead. Temperature is still at high since we are using centralized air-conditioning on a 17th degree. Security features are still the same strict and still using biometrics for me to get in… ID features are cool…and the salary…well…a 200% apart from what I am used too…Before I am with the elite now I am happy being with the unfortunate…since I am no longer young but not that old my perception do change..part of our work is to educate communities about the extreme effects of a disaster…But what our government aim is to build resilient communities so people can withstand disaster impacts in their community and the capacity to sustain their livelihood… so that’s what we are up to. Shifting from the e-language to drm language wasn’t that hard at all since you all know I am used to watch tv and read daily paper. I am connected with what they call disaster risk reduction management team. We were trained to become community facilitators there are some twelve of us who do the same. In drm, the LGU of which i am connected together with the assistance from our funder the European Commission, CNDR and CARE Nederlands in which we owe so much of our accomplishments....we conduct disaster activities from preparedness to mitigation to recovery and rehab and part of it which we are enjoying the most is mangrove reforestation. Sometimes our dress gets too dirty and muddy even our feet and hair. And we love doing it.
I finally waved goodbye to papa yesterday…I know I need to let him go… its time to let him go... i know we can make it without him. if you’re in my shoe I guess you’ll do the same…I keep on coming back to his grave…saying hello, and I miss you and I love you…papa left without saying goodbye to me that day he went home to the lord. I need him to my side…if ever god would grant me a wish I want to embrace him tight. I love my papa more than my mom. When I was a kid he was the one who took care of me in the absence of mom because she is busy with work and stuff. He was the one who pick me up after school. There are days that papa will leave and won’t come home for a month or two and if that happens I always ask mom when is he coming back. mom therefore said soon to stop me from asking her when... but yesterday was different...i know he is not coming back...And now I am letting him go to where his real home is.
It has been six months since the last time i stand here in front of you grieving for my sister ate babette. The wound is still fresh and were not yet fully recovered and now here i go again today grieving as i waved my final goodbye for papa. It has been a great journey with my papa. He didnt tell me how to live. He lived and let me watch him do it. He was just a simple man who will give everything for his family and i guess there isn’t an apt word that could describe how hardworking he was because indeed he is. I never imagined in my whole life that one day i will wake up without a father. It never came across my mind either. It was him who taught me how to pray while we were growing up he had been a mom and a father to me. Its hard to live in a world where everybody is busy but to papa we were never a burden to him that's why he quit his job and focus to business so he will have more time with us and he can take of me. That night before hes dead we were planning about his upcoming birthday celebration and we were so happy.
Maninibago kami sa umaga dahil wala ng sunny side up favorite pa naman ni mom yon. Nobody will wake my sister’s up because she will be late in the office...maybe i just drag you by the hair addy. Wala na din goodnight little ones and good morning sleepy head. Come out the sun is waiting. I will always remember papa as a loving father. Sayang di ka man lang nakaexperience how is it to have a grandchild of your own and yong wish mo just like uncle awel na makapaglaba ng inihian ng magiging mga apo mo.
When ate babette die papa said it is bad to cry that much because it is not healthy and it will look you pangit but every day that passes, every night we used to see him inside ate babette’s room praying and embracing my sister picture and indeed he was crying. I know they are together now. Happy and watching us.
I want to thank all of you for comforting us in our bereavement. For my papa's family in candon city who traveled that far just to be with us. To nanang, uncle boy, aunty elsa, mommy lita, kuya marlon, ate madel, uncle popoy, aunty vangie, kuya jr, mama bing, ate lee, kuya mc thank you so much.
And that too for my mom's family. Nanay pining, aunty floy, mama iya, uncle jhun, aunty besing, uncle Mario, uncle ely, aunty malyn, aunty pura, dada calo, mama dolly, uncle awel sa lahat ng mga pinsan ko lalo na ki ate loida, mga cousin thank you!
Sa mga inaanak ni papa. Kuya obet, ate jen, kuya miyas, ate joy, ate iyang, kuya marcial, kuya leklek, ate iya salamat po saindo. Sa lahat ng mga kapitbahay naming salamat po sainyo.
All of you have been very supportive in our family. Saying thank you isnt enough. And i dont know how to pay you back but for now thank you is the very best word.
I want to say thank you too to auntie nana, lola paring, ate francia, kuya eloy, batsoy, jao, nono for they didn’ leave us during the wake, for preparing the food and the dishes and the house of course thank you so much po saindo.
To nono and dandan thank you sa gabos. CBSUA staff thank you for letting us barrow your tables and chairs. Sa mga may ari ng mga sasakyan. Maraming salamat po.
And to all of you here present today who have been praying for us your prayers gave us strength to face this trials were facing right now. Salamat pong maray.
To father jovi who is always there for me, dudoi thank you for everything and thank you too to your mom and dad. To mayor evelyn yu, madam thank you so much. Addy will be back to office soon don’t worry i know they’re very busy on the office right now. Tito Ed and tita norms, LGU officials and employees thank you.
Maybe some of you will question why is this happening to us but i dont look for any explanation why god take them too soon. All i know is that it is gods will and it is his plan.
I want to thank papa for giving me and addy the best he could afford. For loving me and addy and topher that much. You have been a good provider and a role model to me. To tell you honestly in my 21 years i never experience a hard hand of him he didnt even hit me even once and i guess same also to addy right? He was a very kind and loving father.
Syempre matagal mawawala ang sakit dahil mas doble ngayon pero kakayanin naming dahil sabi mo nga dapat parating malakas at matatag. Mamimiss ka ng mga bata dahil ang alam nila tulog ka lang dahil birthday mo at marami ka ng candy sa ref.
Sainyo po lahat ipray nyo naman po na makayanan naming itong pagsubok na ito. And i hope that now that papa is gone everything stays the same. Iniimbitahan po naming kayo pagkatapos ng libing may tanghalian po sa bahay namin. We will be glad to see you there.
I am now ready to said goodbye to you papa. Your space in the family will have a great void but we will try to move on and be strong. Don’t worry papa we can take care of ourselves and promise to learn things you want us to learn and dont worry about mom too we will take care of her. May god take you in his hands papa. I will miss you but we are letting you go. Rest well and hava goodnight.
It will be hard from now on and it will be much painful but even so we have to make it through. Sarang hamida papa!
